Terug uit de bush

We hebben weer internet bij Anneke’s moeder!
Sorry maar dat lukt hier allemaal nog niet zo in bush- & coastland.
Hierbij dan eindelijk weer ons (nu uitgebreide) verslag en foto’s.

Woensdag 28 dec. vertrokken naar de uiterste oostgrens van de staat Victoria, waar we zijn. Een autorit van zo’n vijfhonderd kilometer langs de kust, dachten we. Het was langs de kust, maar het ging door het hooggebergte met haarspeldbochten en voornamelijk tweebaans. Maar wat een discipline op de weg. Iedereen houdt zich aan de maximumsnelheid en zo cruisten we met een maximumsnelheid van 110 km/u door Aussiesland. De bekeuringen voor slechts een paar kilometer te hard rijden, schijnen overigens niet mals te zijn, vandaar de discipline. Maar wat een bossen en hoogte. We reden zelfs een stuk de Alpine Road door de mooiste skigebieden van Victoria. Kortom een jongensdroom voor Henk op zo’n goede weg, met weinig verkeer en een goede auto. Een soort Top Gear.

Tegen de avond kwamen we aan op de geplande bestemming: Mallacoota. Gelegen aan een prachtige baai kwamen we in een soort Renesse terecht. Het verschil was dat dit dorp één grote camping is aan de rand van de Zee van Tasmanië en de meren die daar ontstaan vanuit de zee. Mooie vakantiesfeer en een bedje gezocht.

We hadden geluk bij de eerste beste bed & breakfast. Een juweel van een kamer zonder ontbijt met uitzicht op de baai en toffe mensen. Zij staan model voor de Australiërs die we tot nu toe leerden kennen: open, vriendelijk en vooral heel veel No Worries.

Hier twee dagen gebleven met een heerlijk dagje strand, waar we welgeteld vier mensen hebben gezien. Het was een stukje rijden, maar dan heb je ook wat. Aan het eind van de dag toen de zon ons lichtelijke rood had gekleurd, nog een bezoek gebracht aan Shipwrecks Creek. Weer zo een prachtige baai uitgehouwen uit de rotsen. In een soort inlaat lag daar een dode walvis te verteren. Het dier was dood gegaan in nov. voor de kust en aangespoeld tussen de rotsen. De deskundigen konden hem er niet weghalen en besloten hem daar te laten verteren en dan pas op te ruimen. Overigens geen stank o.i.d. Het dier was kennelijk op natuurlijke wijze geconserveerd.

30-12 weer langzaam iets meer naar het westen teruggereden. Terecht gekomen in Marlo. Eerst gezocht naar een bedje en dat verliep, gezien het topseizoen is, wat moeilijker, maar uiteindelijk op het 6e adres weer een lotje uit de loterij: een cabin (huisje) op Jungele Beach. Een camping met huisjes midden in de bush. Op de onverharde toegangsweg van een kilometer of vier zagen we zelfs kangeroo’s oversteken. Een heerlijk rustig plekje met prachtige baaien en stranden op een steenworp afstand bij onder andere Cape Conran.

In Marlo de warme hap genoten bij de place to be, Marlo Hotel. Slaapplaats was daar niet meer, maar een lekkere hap koken en een feestje vieren kunnen ze daar. Toen we hoorden dat ze ook een busje lieten rijden voor newyearseve party, waren we snel verkocht. Kaarten gekocht voor het feest, waarbij we opgehaald en thuisgebracht werden. Dus Sylvesterparty in Marlo.

En een feest was het!!!! Een live band op het gras voor het hotel, een disc jockey in het hotel, een bar en een groot terras, genoeg ruimte om 400 mensen te vermaken!!!! Heerlijk veel gedanst, geweldig. En drinken dat ze hier kunnen, ongelofelijk. Tien seconden voor 12 uur stopte de band, champagne en vuurwerk. Geweldig met uitzicht op het meer, waar het vuurwerk afgestoken werd. Om kwart over één was het onze beurt om met het busje terug door de bush naar de camping te rijden. Je kunt je voor stellen dat er veel gelachen werd met 10 man in ’t busje.

De volgende morgen zondag 1 jan. 2012 vertrekken we voor de tocht een stukje verder terug naar het westen. We maken weer een mooie trip langs de kust van Gippsland en komen langs Lakes Entrance. In Yarram eten we een bladerdeeg koek met heel veel slagroom en appel erin en Henk een kleine pizza met ham en kaas. Dat is onze lunch. We rijden verder door afgelegen velden met prachtige vergezichten naar Wilsons’s Promontery, een Nationaal park. Het is er inderdaad heel mooi met heuvellandschappen, rotsen, mooie stranden en ook hier verbrande bomen. Het wordt ook weer tijd om een nieuwe slaapplaats te zoeken, maar in het Park is alles vol en wij vinden het er veel te druk. Dus het Park verlaten en verder rijden. Deze keer hebben we minder geluk en kunnen we in 1e instantie niets vinden. Er zit niets anders op dan naar een grote plaats te rijden: Wonthaggi. Uiteindelijk vinden we een heel goedkope hotelkamer in koloniale style. Het is er oud, maar we zijn blij met een schoon bed. Inmiddels is het acht uur geworden en om negen uur is het donker.

2 jan. besloten om naar Philip Island te gaan. We zoeken ’s morgens direct een slaapplaats en hebben geluk bij het eerste het beste hotel. Wat een uitzicht, wat een luxe. We zijn er blij mee. Het is 33 graden en een warme wind, heerlijk. We kijken onderweg naar het voeren van de pelikanen en er zwemmen vier hele grote roggen aan onze voeten. Wat zijn die toch mooi en zwemmen ze gracieus. Het was weer om een strand op te zoeken. We gaan naar YCW beach en zwemmen verschillende keren in de hoge golven. Ook op het strand is het eigenlijk te warm. ’s Avonds bekijken we de Pinguin parade. Prachtig en nog 30 graden om middernacht.

Vanmorgen even gezwommen in het openlucht zwembad van het hotel, heerlijk… En nu weer bij Anneke’s ma in Junction Village bij Cranbourne. Straks naar Dandenong Ranges met Anneke’s moeder. Morgen reizen we dan door naar het westen van Melbourne. We gaan daar Leon bezoeken in Colac. Hij gaat daar nog een week werken in het pootgoed van het aardappelbedrijf van Waine en Frank. Dan gaan we ook de Great Ocean Road rijden.

Tot zover voor nu en tot de volgende keer dat we weer goede internetverbinding hebben.
Maar allemaal bedankt voor jullie mails en reacties. Dat is superleuk tijdens dit mooie avontuur.

Groetjes
Anneke & Henk