Final Great Ocean Road

Zondag 8 januari 2012 vertrekken we na drie nachten met weemoed uit Port Cambell. De weg van de Great Ocean Road tot Apollo Bay hebben we al gezien, dus een andere weg bedacht door het Otway Natioal Park. Natuurlijk onverharde weg, want daar houden we van en het is meestal bijna zonder andere weggebruikers.

Zo gezegd zo gedaan, en inderdaad kom je op zondagmorgen niet zo veel verkeer tegen. We waren een eind op weg, maar de weg was ineens “no trough raod” omdat er een rivier overstak. Dat hadden we niet verwacht, dus terug. Ondertussen ging het lampje branden van de benzine: ja, het is toch echt zondagmorgen en we zitten in gebied waar weinig tot geen mensen wonen. Dus dit betekent niet verder rijden, maar zo snel mogelijk naar het dichts bijzijnde dorpje Simpson gaan. Na wat rond rijden vinden we een shopje dat open is met een heel oud benzinepompje met een slot erop. Maart de chef is er en lost ons probleem op. Gelukkig, we zijn weer blij.

Verder richting Lavers Hill. Deze keer makkelijk, want het staat goed aangegeven op de borden!!! Maar het asfalt houdt op, dat gebeurt vaker en je moet dan toch de gegeven richting volgen. Dit keer een gravel, Sandy hairpin weg van 20 km. met afgronden, bochten links, bochten rechts, omhoog, naar benee … er komt geen eind aan!!!! Maar we komen helemaal niemand tegen!!!!!

In Lavers Hill kennen we de weg, want daar werkte Leon in de buurt. Nog langs de akkers gereden, ze liggen er prachtig gitzwart bij na de regen van vannacht. De weg is weer asfalt en niet zo bochtig, smal en onoverzichtelijk. Henk zit bij te komen en ik ook. Maar helaas, de weg naar Skenes Creek is nog smaller, bochtiger en heuvelachtiger, dan de onverharde weg naar Lavers Hill!!!!! Hij is wel geasfalteerd, maar we moeten heel voorzichtig rijden en bij iedere bocht (en dat zijn er veel) goed opletten. Het is ook nog gaan regenen. We zijn blij wanneer deze weg ook weer voorbij is.

Langs de kust rijden we over de Great Ocean Road verder naar Lorne. Dit is echt zoals in de oude films van Alain Delon met Brigitte Bardot aan de Cote d’Azur. Aan de ene kant de steile rotswanden en aan de andere kant de zee. De vergelijking met dat soort wegen als mooiste van de wereld met deze weg gaat zeker op. Lorne is een mooi stadje met veel faciliteiten en een mooi strand. Eerst weer een slaapplaats zoeken. Bij de tweede is het weer al raak. We hebben weer een kamer met Ocean View op de heuvel, we boffen maar. We maken een wandeling langs het strand en luieren nog wat in de zon. Drinken een wijntje in de beachclub en eten een goede hap aan de boulevard.

Op maandag 9 januari 2012 worden we wakker met een klein zonnetje en een werkelijk prachtig uitzicht op de baai. De wind is te hard om buiten te ontbijten. Zoals gebruikelijk vertrekken we rond elf uur. We gaan nar het eind van de Great Ocean Road. Eerst maken we nog een paar foto’s van de mooie rood met blauwe parkieten langs de kant van de weg.

De weg loopt hier langs de zee, wat mooie uitzichten oplevert. Het weer is een beetje halen en brengen: dan weer felle zon, dan weer een buitje. Het is niet koud: 22 graden. Bij Point Addis en Bell Beach kijken we met open mond naar de vele surfers in de meters hoge golven. Dit is één van ’s werelds beste surfspots met internationale wedstrijden. En dat is te zien. Wat een sportmensen, wat een kunstenaars, wat een durf, geweldig. Langs de weg zien we nog een groot stekelvarken van een halve meter. Hij blijft rustig zitten, dus kunnen we een paar foto’s nemen. Onderweg pikken we nog een lekker strandje mee. We liggen in een duinpannetje ivm de wind en nemen een duik in de zee. Nee, gelukkig niet met van die hele hoge golven, want daar ben ik een beetje bang van.

We eindigen vandaag in Queenscliff, een stadje met chique oude hotels, want het is een modieuze badplaats geweest rond 1890. Bij de “VVV” adviseren ze ons een bed and breakfast in zo’n huis. Nou, het huis is ingericht in traditionele Engelse style met heel veel smaak en alle moderne luxe die we wensen. Van eigenaresse Pauline (met Nederlandse voorouders) krijgen we koffie en thee met cake, wat we buiten op drinken. ’s Avonds maken we nog een ommetje en eten op tijd bij een restaurantje aan de haven en kletsen wat met mensen uit Melbourne die vaak Europa bezoeken en hier een vakantiehuis hebben met de familie. Om kwart over acht wordt de zaak gesloten, zoals gebruikelijk hier. Ja, ieder land heeft zo zijn gewoonten. Nog een lekker badje en dit verhaaltje schrijven en dan op naar de laatste vakantiedag hier.

Tot de volgende
Anneke en Henk